Precies 11 jaar geleden belandde Roos (toen 22 maanden) in het UMCG omdat ze uitvalsverschijnselen had. Geen idee wat er aan de hand was met ons lieve blije pluuske en geen idee wat haar (en ons) in de jaren daarna allemaal te wachten zou staan. Nu, 11 jaar verder, weten we dat epilepsie een gruwelijk monster is. Bij Roos slaat het onvoorspelbaar en keihard toe. Iedere dag... en nacht... Het verstoort niet alleen haar leven, maar ook het leven van de mensen om haar heen... Regelmatig moet ze naar het ziekenhuis en ondanks de vele medicijnen, het ketogeen dieet en een Nervus Vagus Stimulator is het nog niet gelukt het monster onder controle te krijgen... De afgelopen jaren hebben we geprobeerd Roos haar leven èn ons leven zo goed mogelijk in te richten op de epilepsie en alle beperkingen die Roos daardoor heeft gekregen... Dat is aardig gelukt, maar jemig wat is het soms enorm pittig! Onze grootste droom is dat er een behandeling gevonden wordt die werkt voor Roos en alle andere mensen met een therapie resistente vorm van epilepsie. Gewoon, zodat we weer wat meer Roos terugkrijgen... Wie weet lukt dat dankzij jullie donaties! Alvast bedankt!