Mijn zoon (nu 18) was 17 toen hij de diagnose kreeg. Het is sindsdien een zoektocht naar de juiste behandeling en het bijstellen van verwachtingen voor de toekomst.

Mensen realiseren vaak niet hoe ingrijpend deze aandoening is. Omdat hij bijna dagelijks (lichte tot matige) aanvallen heeft, heeft hij zijn eindexamenjaar moeten onderbreken. Ondanks de medicatie lukt het nog niet om de draad weer op te pakken. Een hersenoperatie wordt overwogen, maar heeft als risico dat zijn taalcentrum wordt aangetast.

Het is zwaar en onzeker, maar we hebben hoop. Er wordt hard gewerkt aan nieuwe, betere oplossingen. Bijvoorbeeld in het kunnen voorspellen van aanvallen, en manieren om nog meer mensen aanvalsvrij te krijgen.

Deze ontwikkelingen kunnen een enorm verschil maken in de kwaliteit van leven. Niet alleen van onze zoon, maar van al die mensen met epilepsie. Want een leven zonder aanvallen zou voor iedereen mogelijk moeten zijn.

Daarom collecteer ik voor EpilepsieNL. Als je wil doneren is dat geweldig. Dank je wel!